Rozdział 20

Podaje mi rękę, abym mogła wejść do podstawionego audi. Zamyka drzwi, ale sam nie wsiada. Kierowca rusza spod lotniska. Jestem w Paryżu. Mieście zakochanych. Mijam ulice, które oświetlają ogromne latarnie. Ludzie chodzą zwiedzając okolice. Z daleka widzę wieże Eiffla. Jest pięknie oświetlona. Za horyzontem znikają ostatnie promienie słońca.
W aucie słyszę spokojną muzykę. Kierowca jedzie nad brzegiem morza. Do portu.
Domyślam się kogo tam spotkam.
Harry opiera się o barierkę. Ubrany jest w ciemne rurki z dziurami na kolanach i biała koszulę rozpiętą do połowy.
Auto odjeżdża a ja zostaje sama z mężczyzną.
- Jak zawsze pięknie.
-nie mogłeś po prostu zadzwonić?
- Przez telefon się nie oświadcza - pomaga mi wejść na pokład.
Nie jestem pewna czy dobrze usłyszałam. Zdezorientowana staję na jachcie.
- Ja poukładałem swoje sprawy.
- czytałam. Głośno o tym..
- A ty przemyślałaś?
- Tęskniłam.
- Ja również - wyciąga ręce i powoli mnie przyciąga. Całuje mój policzek, a później mnie puszcza. Podchodzi do steru, aby odpłynąć.
- gdzie płyniemy?
- Na Lazurowe wybrzeże.
Jestem pod wrażeniem tego co zorganizował. Wszystko co do ostatniego szczegółu. Opieram ręce o barierkę i przyglądam się wodzie. Odbija się w niej księżyc.
- musiałeś akurat Louisa?
- Miałem go dość, a ty go fajnie drażnisz - słyszę z przodu jachtu.
- taa.. - mruczę.
- Nie założyłaś naszyjnika.
- tak jakoś..
Włącza pilota i podchodzi do mnie. Wyciąga rękę po biżuterie. Uśmiecham się delikatnie i mu ją daje. Staje za moimi plecami. Po chwili czuję na szyi naszyjnik.
- To jest jego miejsce – składa pocałunek na moim karku. Odwracam się do niego i czule całuję. Wplata palce w moje włosy, oddając pocałunek.
- Kocham cię – mówi szeptem. – Już nigdy nie będziesz na drugim miejscu. Obiecuję.
- Harry to nie tak.. - czuje się głupio.
- Postaram się to naprawić.
- Kocham Cię.
Głaszcze mój policzek, a potem znów lekko całuje. Bierze za rękę i prowadzi do stolika.
Siadamy przy eleganckiej kolacji.
- Wybacz, nie ma skrzypiec. Ale orkiestra na łodzi kojarzy mi się z tonącym Titaniciem.
- wybaczam. - śmieje się.
Uśmiecha się i klęka przede mną.
- Nigdy tego nie robiłem. No ale i nie wyznawałem miłości. - patrzy w moje oczy z morskim pudełkiem w ręku. W poduszeczce jest pierścionek z diamentem. - Chciałbym, abyś się dzielili wszystkim. Chcę, abyś była moją żoną. Zgodzisz się wyjść za mnie?
Ocieram łzę której nie udało mi się powstrzymać i Uśmiecham się.
- Tak.
Bierze moją dłoń w swoją. Całuje pierścionek, a później nasuwa go na mój palec.
- Lepiej dla ciebie że będziemy razem.
- Tak?
- Nie będziesz musiał płacić alimentów - mówię już mniej pewnie.
Harry chyba trochę zbladł. Wciąż trzyma moją dłoń, a jego wzrok ląduje na moim brzuchu.
- To..ty…tam jest moje dziecko?
- Chciałam ci powiedzieć, ale nie przez telefon. Za chwilę trzeci miesiąc.
Drapie nerwowo swój kark.
- Będę musiał dorobić mebelki.
- Cieszysz się?
- Tak. I jestem gotów odciąć ci pieniądze bylebyś nie zrobiła czegoś potwornie głupiego. - przełyka ślinę. - Nie, ty byś tego nie zrobiła.
- Harry w życiu bym tego nie zrobiła - mówię powoli.
Patrzy długo na mnie i kiwa głową.
- Cieszę się. Nie wiem czy będę potrafił być ojcem. Znasz mnie.
- będziesz wspaniałym ojcem. Na pewno.
Pochyla się i całuje mój brzuch.
- Kocham cię. Nie zostawiaj mnie już, bo dostaję obłędu.
- Myhym..
Zsuwa ręce na moją pupę i uśmiecha się, całując mnie.
Śmieje mu się w usta.
- Widzę, że dobry humor dopisuje - odgarnia mi włosy z czoła i wstaje ubierając spodnie. - Pójdę, zrobię śniadanie.
- no poleż ze mną.
Pochyla się nade mną.
- Nie jadłaś kolacji, może ty nie jesteś głodna, ale Maluszek tak.
- widzę że już po moim pierwszym miejscu - śmieje się szczęśliwa.
- Wcale nie - głaska moje policzki. Całuje mnie.
- Kocham Cię.
- Ja ciebie też królewno.
Znika a ja przewracam się na brzuch.
Tak mi jest dobrze. Idealnie.